Wśród autorek romansów historycznych, jedną z moich ulubionych jest Mary Jo Putney. A to dlatego, iż odbiega ona od stereotypów, które opisałam wcześniej. Jej bohaterki nie zachowują się jak damy a akcja nie zawsze toczy się w Anglii. Dlatego, mimo wszystko wspomnę tu o tej książce.

     Akcja Przepowiedni toczy się w Indiach w XIX w. (oczywiście). Laura (Larysa) jest Rosjanką a Ian - Szkotem. Ian dopiero przed paroma miesiącami uciekł z niewoli, gdzie, przez prawie trzy lata, siedział w ciasnej dziurze w ziemi. W wyniku brutalnego traktowania, bohater nie jest stuprocentowo sprawnym mężczyzną – i nie ma oka. Ian i Laura spotykają się w trudnych dla siebie momentach życia, ona traci ostatniego krewnego a on jest w poważnej depresji. Oboje postanawiają, że małżeństwo na pewnych warunkach będzie dla nich dobrym rozwiązaniem. On nie jest w stanie wypełniać małżeńskich obowiązków, w wyniku lania, jakie dostał w niewoli, a ona nie chce ich wypełniać, ze strachu przed pogrążeniem się w dzikiej namiętności. Para podróżuje sobie w niezłych humorach przez Indie. Ich relacje komplikują się, gdy Ian odzyskuje pełną sprawność. Teraz on może, ale ona nadal nie chce a Ian obawia się, że zostanie przez żonę uznany za pozbawionego honoru, gdyby się jednak domagał. Pierwsza połowa książki, to takie właśnie podchody w stylu „chciałabym, a boję się” i „obiecałem, więc słowa dotrzymam”. W drugiej połowie bohaterska para ratuje Indie przed strasznym losem, jakim byłoby uwolnienie państwa spod brytyjskiego zwierzchnictwa.

    To jest część druga (albo nawet trzecia). Poprzednia, którą czytałam, opisuje uwolnienie Iana z niewoli.

    Strasznie się uśmiałam z tych rozterek bohaterów. Jest tu trochę błędów korektorskich - literówek. W sumie mogłabym się nie czepiać, ale jestem przeziębiona i brak mi wyrozumiałości dziś :>

PS. Rozbrajają mnie tego typu opisy umieszczane na okładkach – Dla każdej kobiety, która kiedykolwiek kochała… i nie zapomniała.